2e week update!

Vanakkam lieve allemaal!

Hier het India journaal van 11 juli met Louise & Sophia!
Vorige week was echt super druk maar ook zo leuk (we zijn gewoon nu al 2 weken in India, time flies) , dus bereid je voor op een lange blog met veel foto’s (WIJ HEBBEN OLIFANTEN GEZIEN JEEEEEJ!)

Maandag zijn we op de afdeling Pediatrics (kinderafdeling) gestart. Maandag is hier Admission day, dus dan staat half India in de gangen met allemaal zieke kindertjes en dan wordt bepaald welke kinderen ernstig genoeg zijn voor het ziekenhuis aangezien de mensen hier ook naar het ziekenhuis komen als een kind schoolangst heeft bijv. Het hoofd van deze afdeling is dr. Ramesh, een klein oud mannetje die onwijze affiniteit met de kinderen heeft dus heel leuk om te zien. Hij legt veel in Engels uit dus we leren echt heel veel. Deze ochtend was best wel heftig dus naar bed voor siesta gegaan waardoor we te laat waren voor onze lunch en door yoga heen waren geslapen. Lekker productief dagje dus, ahum. Van prof Kabali hebben we een heuse waterkoker gekregen + theezakjes dus we kunnen nu 's avonds lekker thee drinken.

Dinsdag was de 2e dag pediatrics en sommige patienten van maandag, waren dus nu op de afdeling Pediatrics te vinden dus nu konden we de patienten herkennen en hadden we wat meer (medische) achtergrond over ze. Best bizar, voor 1 jongetje dachten ze dat hij tbc had (nog steeds een probleem in India, maar er heerst een soort taboe op) maar een bepaalde machine deed het vandaag niet, dus konden ze geen scans uitvoeren. Lekker Indian style dus. Het ziekenhuis is echt mega groot, met veel gangen en verschillende trappenhuizen dus vandaag hebben Lou & ik aardig wat rondjes gelopen. Niet voor ons plezier maar omdat we hopeloos verdwaald waren en iedereen ons een andere kant opstuurden :) In de senior canteen van het ziekenhuis hebben ze ook 'bread omelet' dus we hebben ons Westerse maagje gelukkig gemaakt!

Woensdag & donderdag stonden in het teken van het religieuze festival voor Shiva. 8.30 moesten we met de riksja in het centrum zijn waar een optocht was van 4 grote karren met de goden uit de tempels erop. Dit is het 1e/kleine deel van het festival & eigenlijk mochten er geen foto's gemaakt worden maar met onze undercover skills is dit natuurlijk gelukt! Na dit hebben we holy banana's van de priester gekregen en kregen we zo'n mooie stip op ons voorhoofd. Woensdag ochtend na het festival konden we toch nog even naar de afdeling maar dit hadden we niet afgesproken met onze nieuwe held dr Ramesh dus er was niemand te vinden dus werden we maar naar andere afdelingen gestuurd waar we een kruisverhoor kregen van dokters over onze medische kennis. Over medische kennis gesproken: dr Ramesh heeft wat dikke boeken over pediatrie meegegeven en in de bibliotheek heb ik een anatomie theorie les gekregen van dr Louise, dit is wel nodig hier omdat de medische termen je echt om de oren vliegen. Dus nu kan ik ook wat interessante woorden in het gesprek gooien, zoals dat het hoofd van een baby bij geboorte 35 cm is, uhuh!
Bij de dagelijkse yoga les van 17.00-18.00 worden we aardig afgemat: a. door het weer van 35 graden in de open ruimte, b. door de lerares die ons 6x de zonnegroet achter elkaar laat doen (trust me: echt onmogelijk). Bij yoga hebben we Katie ontmoet, een heel bescheiden & lief meisje die op de afdeling Dermatology zit, dus we hebben beloofd een keertje langs te komen :)

Donderdag eerst naar Pediatrics geweest wat heel interessant is. Een meisje op de afdeling heeft best heftige onvrijwillige ticks, waarschijnlijke van een (hersenvlies)ontsteking, maar voor de zekerheid moest ze ook langs psychiatrie voor wat testen. Dus dit meisje & haar moeder mochten wij 'begeleiden' door het ziekenhuis etc. Voor het weekend hebben we het plan om naar Pondicherry + Auroville (spirituele gemeenschap, en ja dat is zo erg als het klinkt) te gaan en wat blijkt... de zus & schoonbroer van dr Ramesh WERKEN daar en kunnen ons dus permissie geven om IN de Matramaandir te gaan (het heilige der heilige van auroville en alleen 'speciale' bezoekers worden toegelaten: wij dus :))

Daarna was het alweer tijd voor 2e + echte deel van het festival: als de goden weer naar hun plekje in de tempel worden gedragen. Prof. Kabali heeft een familieplek in de tempel waardoor wij een secured & verhoogd plekje hebben en dit blijkt ook nodig te zijn. Het was echt asociaal druk, en als de goden de tempel in komen (na 3uur wachten in kleermakerszit: hallo yogaskills!) wordt de menigte echt helemaal gek / in extase en wordt iedereen die 'beneden' staat omgeduwd en moeten de priesters moeite doen om te zorgen dat de mensen de goden kapot maken. We waren dus aardig kapot toen we hiervan thuiskwamen want de hitte in de tempel, het wachten van 3 uur en de intense drukte voor de 1,5 minuut dat je uberhaupt de goden ziet, is best wel overweldigend. Hierna geluncht met de prof Kabali en uiteindelijk zijn we best laat gaan slapen, maar de volgende ochtend hadden we de vreugde van om 05.00 ochtends op staan. Donderdag had Dr Ramesh wat heen & weer gebeld voor onze Auroville experience en hij had geregeld dat vrijdag de volgende dag staat meneer Mahalangam om 09.00 bij het visitor centre van Auroville.

Aangezien Lou & ik allebei geen ochtendmensen zijn, was dit voor ons natuurlijk geen enkel probleem (zucht) maar om 06.00 zaten wij al daper in de bus naar Pondicherry!
Auroville is dus een spirituele gemeenschap die als doel heeft 'human unity' en ik vind het niet toevallig dat deze gemeenschap in de jaren 60 is gestart, oftewel: hippies! De mensen werken & wonen daar in workinggroups en maken kaarten, kaarsen, zeep etc en ze hebben samen de Matramaandir gebouwd: een gouden golfbal die voor hun het centrum van de community moet symboliseren... In de Matramaandir moet je helemaal stil zijn en sokjes aan om het witte tapijt niet vies te maken (de stichter had een visioen dat het tapijt wit moest zijn... Bird: ik kan je horen zuchten :P)
Hierna werden we door Sugu (de zoon van een vriend van de zus van prof Ramesh) naar het centrum van Pondi gebracht waar we de zoektocht naar een hotel begonnen. Na 538 rondjes, 3 riskja ritjes door de stad belandden we bij Guest House l'Escale: aan de zee en owned by een Engels stel. 's Middagd rond door Pondi gelopen wat nog een vreemde experience was omdat we half gestalkt worden door een man met een camera. Op een gegeven moment waren we het zat dat hij ons volgde met zijn mobiele telefoon elke keer op ons gericht dus stapte we op hem af maar hij beweerde muziek te luisteren, prima. Het werd een beetje creepy toen we hem 15 min. weer tegenkwamen en bleek dat hij ons gevolgd was en weer zijn camera op ons had gericht. Wij zonnebrillen op en snel weggelopen, bleh! 's avonds heerlijk westers gegeten (Pondicherry was eerst Frans remember) alleen we waren de Deet vergeten dus ik werd een beetje lek gestoken tijdens het eten :( Daarna nog mojito gedronken ergens, want Pondi is een van de weinige plekken waar alcohol helemaal legaal is.
Zaterdagochtend was onze ultieme activiteit: uitslaaaaaapen! Gevolgd door een supergroot pancake breakfast op het tuindak van een leuke winkel, oftewel: wij vermaken ons wel!

We hadden al besproken naar een rustig strand ten zuiden van Pondi te gaan, en hoe hier beter heen te gaan dan met de scooter ?! De scooter van Nicholas, eigenaar van l'Escale) was een verrot en de kilometerteller etc deden het niet meer dus we kunnen helaas niet patsen hoe snel we hebben gereden. Nicholas had een plattegrond getekend hoe we moesten rijden, dus met Lou achterop als persoonlijke TomTom zoefden we in 20 minuutjes uit de Indiase drukte lan de palmbomen, vissershutjes op naar het verlaten strand. Beter gezegd: het strand dat verlaten WAS. Zodra de locals zagen dat er blanke meisjes naar het strand liepen, kwam de halve (mannelijke) bevolking) ook toevallig het strand op waardoor wij dus niet in bikini konden zwemmen. Na 3kwartier gewacht te hebben, hadden ze eindelijk de moed opgegeven en dropen ze langzaam af waarna wij de zee insprintten!
Uurtje lekker pootje gebaad want de Indiase stroming is echt heel sterk. De terugweg ging bijna helemaal goed maar het was echt mega druk op de weg met alle riksja's, vrachtwagens, bussen & scooters dat we stiekem de weg niet zo goed meer wisten. Een jongen bij het stoplicht de weg gevraagd en heel toevallig moest hij ook richting onze kant op, dus zo werden wij 'gebracht' naar ons hotel. We hadden gehoord dat er een tempel van Ganesha (olifatengod) was met dus een ECHTE olifant ervoor dus daar moesten wij natuurlijk heen en voor 10 roepie (20cent) zijn we zelfs 'gezegend' door de olifant :)

We moesten 's avonds weer terug de bus naar Chidambaram hebben dus bij La Terrasse (zo grappig om al die Franse namen te zien in India) een super lekkere pizza gegeten (Indiaas he) en daarna de bus gepakt die echt knutje druk was. Gelukkig hadden wij wel een zitplekje & naast mij zat een man die een beetje dik was dus ik kon precies met een halve bil zitten en meneer liet stipt om de 5minuten een boertje. Hij was wel heel aardig: hij vertelde over zijn kinderen, en vertelde dat hij een vriend in Nederland had en hij weet nu wat voor beroep mijn ouders hebben, hoeveel broers & zussen ik heb etc.. :)

(als je dit tot nu allemaal hebt gelezen: wow! de week is al bijna om dus de blog is bijna afgelopen :)

Zaterdag waren we iets voor midnacht terug dus meteen ons bedje in want de volgende dag hadden we 'medical camp'. Ons was verteld dat we dan de armste van India gingen helpen dus Lou & ik hadden het beeld voor ons van een Rode Kruis vluchtelingenkamp ergens in de jungle en dat we dan water & brood de hele dag moesten uitdelen maar niks was minder waar: het was georganiseerd door de rotary van een bepaald dorp en we zaten in een mooi gebouw met ventilators en de prof + medical students hoefden we maar 1,5 uur advies te geven aan mensen die langs kwamen. In het tempel was nog een tempel dedicated to Ganesha dus raad eens: weeer een olifant gezien! Een baby olifant van 3 jaar, die wel een beetje zielig opgesloten was. Een Indiase dag is natuurlijk niet compleet zonder een mega lunch. Zelfs de studenten + prof vonden het eten 'spicy' dus je snapt dat bij ons de flessen water niet aan te slepen waren. De terugreis was ong. 2 uur maar waar je in Nederland lekker gas geeft en dan thuis bent, neem je in India nog lekker 2 pauze's tussendoor. Een pauze was in een ander ziekenhuis waar we lekker cola dronken in de apotheek van het ziekenhuis wat een beetje een aparte ervaring was, een andere pauze in het huis van een dokter en zelfs een theepauze 30minuten voordat we terug op de campus waren. (Iemand die dit snapt: leg het ons ajb uit)

En toen was er al weer week voorbij! Vandaag is maandag en hebben we de laatste dag op Pediatrics meegedraaid. Morgen gaan we naar gynaecologie en later deze week is er nog een live anatomy class + surgery (Lou staat te springen en ik neem maar mijn tijdschrift mee voor in de wachterkamer :P)
Dit zijn dus onze belevenissen in India. Het gaat nog steeds super goed.Weer & eten is nog steeds 'heftig' : elke keer denken we er soort van aan gewend te zijn totdat we weer een hap 'sambar' nemen of 10minuten in de zon moeten lopen maar we genieten enorm en
India is gewoon knettergek!

Liefs!

ps: bedankt voor de comments, echt super leuk om te lezen!

ps: iedereen hier is ergg geinteresseerd in ons en meestal bedoelt iedereen dit goed. Iedereen wil weten waar we vandaan komen (en goh, iedereen lijkt wel familie/vrienden in Nederland/Europa te hebben ze vinden Nederland allmaal prachtig land). Niet alleen Holland vinden ze superbe, ze vinden dat wij 'pretty faces' hebben en we zijn zelfs vergeleken met Jennifer Lopez. Deze vergelijking is natuurlijk een beetje apart want 40 jarige Latino + botox everywhere versus 19 jaar en blanke naturelles?

ps: gister weer een kakkerlak vermoordt door hem 5 minuten lang te sprayen met onze Do it Yourself Pest Control! De hoeveelheid beestjes op onze kamer is echt bijna niks en ik ben alleen buiten gestoken in Pondi, dus geen eens op de campus in Chidambaram!